آقای اکبر لکستانی یکی از فعالان مدنی و سیاسی آذربایجانی نامه ای سرگشاده در حمایت از دریاچه ارومیه و جلب توجه فعالان زیست محیطی جهان به دبیر کل محترم سازمان ملل جناب اقای بانکی مون به رشته تحریر آورده است.
ایشان در این نامه اشاره داشته اند که در طی پانزده سال گذشته، با توجه به هشدارهای کارشناسان محیط زیستی در ارتباط با پروژه های بی رویه سدسازی و تاثیرات منفی و مخرب آن بر اقلیم مناطق مختلف کشور تنها به علت بی توجهی، بی درایتی و عدم مدیریت صحیح جمهوری اسلامی ایران، شاهد گسترش خشکی، تخریب محیط زیست و نمونه بارز آن نابودی پارک ملی دریاچه ارومیه هستیم.
به گزارش خبرنامه ملّی ایرانیان؛ متن کامل نامه ایشان در زیر می آید:
عالی جناب بانکی مون دبیرکل محترم سازمان ملل
با عنایت به این مهم که جناب عالی قبلا به حوزه دریاچه آرال سفر کرده و مخاطرات بزرگ خشکیدن دریاچه آرال را از نزدیک مشاهده نموده اید لذا مردم ایران،از شما مفام مکرم مصرانه تقاضا دارند درصورت امکان لطفا لطف وکرامت خودرا براین جماعت تکمیل فرمایید وخود شخصا به حوضه دریاچه اورمیه سفر کرده واز نزدیک شاهد مرگ دریاچه ارومیه باشید.
عالی جناب بانکی مون دریاچه ارومیه دومین دریاچه شور جهان پس از بحرالمیت، بزرگترین دریاچه داخلی ایران با وسعت ۵ هزار و ۷۰۰ کیلومتر مربع در آذربایجان در شمال غربی ایران واقع شده است. این دریاچه به همراه ۱۰۲ جزیره کوچک و بزرگ سال ۱۳۵۲ خورشیدی معادل ۱۹۷۴ میلادی به لحاظ ویژگی های منحصر بفرد اکولوژیکی به عنوان منطقه حفاظت شده در مصوبه شماره ۶۳ شورای عالی حفاظت محیط زیست کشور به پارک ملی ارتقاء یافت. همچنین دریاچه ارومیه به عنوان ذخیره گاه بیوسفر در برنامه ” انسان و کره مسکونی (MAB) ” ثبت شده و در سال ۱۳۵۴ معادل ۱۹۷۶ میلادی به علت دارا بودن معیارهای جهانی کنوانسیون حفاظت از تالاب ها در لیست تالاب های کنوانسیون رامسر قرار گرفته است. این دریاچه از سوی موسسه بین المللی تالاب ها به عنوان یکی از مهم ترین مناطق مهم پرندگان انتخاب شده است ولی هم اکنون به دلیل مشکلات زیست محیطی در لیست تالاب های در معرض تغییرات شدید اکولوژیکی قرار دارد.
در طی پانزده سال گذشته، با توجه به هشدارهای کارشناسان محیط زیستی در ارتباط با پروژه های بی رویه سدسازی و تاثیرات منفی و مخرب آن بر اقلیم مناطق مختلف کشور تنها به علت بی توجهی، بی درایتی و عدم مدیریت صحیح جمهوری اسلامی ایران، شاهد گسترش خشکی، تخریب محیط زیست و نمونه بارز آن نابودی پارک ملی دریاچه ارومیه هستیم.
سدسازی های بی رویه و بدون کارشناسی مطالعاتی زیست محیطی بر رودهایی همچون میاندوآب، زرینه رود و سیمینه رود، مهاباد و شهرچای ارومیه و … که حوزه آبریز دریاچه ارومیه هستند، تمام مسیل های این دریاچه را که منابع تغذیه کننده آن هستند را بسته و علت اصلی پیشروی خشکی دریاچه می باشند. علاوه بر این سهم برداشت از آب های زیرزمینی و توسعه کشاورزی در بالادست حوضه دریاچه ارومیه به میزان چشمگیری بر گسترش خشکی این دریاچه موثر بوده است. در چنین شرایط محیط زیستی به خاطر کم آبی، غلظت نمک آب بالا رفته و بدین سان بسیاری از زیست گاه ها در این دریاچه تخریب شده است.
خشک شدن و نابودی دریاچه و تبدیل پارک ملی دریاچه به دومین کویر نمک کشور با وسعت ۵ هزار و هفتصد کیلومتر به عبارتی ۵ میلیارد تن نمک فاجعه های متعددی را در ابعادی غیر قابل جبران برای محیط زیست بدنبال خواهد داشت:
– تولید بادهای نمکی و با توجه به غربی و شرقی بودن بادهای ایران، باغات و کشتزارهای مناطق همجوار رو به خشکی و نابودی می روند،
– مرگ پرندگان در قندیل های نمکی،
– نابودی پوشش گیاهی جزایر
– مهاجرت جانوارن منطقه،
– نابودی قطب کشاورزی مناطق همجوار،
– نابودی زادآوری آرتمیا به ارزش یک میلیون دلار
– افزایش بیکاری
– بلا موضوع شدن سدهای احداث شده
با تشکر فراوان
اکبر لکستانی؛ روزنامه نگار و عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران ـ آمریکا
ba tashakor az agaye lakestani ke peigire in majera hastand wali in moshkel gable in ke rishe bendaze nabayad mikashtanesh motasefane man ke shenidam elate khoshk shodane daryache bastane abhaye ke be daryache mirikhtan baes in moshkel shode wali behtar nabood gablesh ye fekri bara daryache mikeshidan bad ab ro sadmikardan bara keshawarzi wa sad
نظرات بسته است