جمله بالا بارها و بارها توسط حسین باراک اوباما رئیس جمهور ایالات متحده، به نقل از پرزیدنت کندی در محافل مختلفی که سخنرانی داشته بیان گردیده است. این بار، با توجه به فضای خوش بینانه ای که در میان مذاکره کنندگان حاضر در لوزان سوئیس، و البته میان بیشتر کسانی که از طریق رسانه های گروهی مذاکرات اخیر را تعقیب می نمودند برقرار بود؛ و نیز پس از آماری که در ارتباط با سنجش نظر مردم آمریکا، به وسیله یکی از مؤسسات آمار در این کشور به عمل آمده بود؛ که نتیجه آن اعلام رضایتمندی 59% از مردم آمریکا، نسبت به ادامه مذاکرات میان کشورشان و جمهوری اسلامی است؛ آقای رئیس جمهوری ینگه دنیا، زیادی خوش خوشان شان شد، و بسیار بشاش و آسوده خاطر، در مراسم افتتاحیه مرکز کندی در بوستون، باری دیگر آن را تکرار کرد؛ و سرآغاز شروع سخنان خویش گفت: ” بیائید هیچگاه از مذاکرات نترسیم. ” او که تا چند روز پیش، شاید هنوز همین حالا نیز، از واکنش های ملت آمریکا بخصوص جمهوریخواهان، نسبت به روش های دیپلماسی خودش در مورد مماشات سیاسی وی با جمهوری اسلامی، دچار نگرانی عمیقی بوده و هست؛ اکنون دیگر دست کم در ظاهر امر، در هر برنامه ای سرش را بالا می گیرد؛ تا از روش پیشنهادی خودش در این ارتباط دفاع نماید!
مرحله اول ضرب الاجل، جهت رسیدن به یک توافق جامع، در مورد مذاکرات هسته ای 1+5 با جمهوری آخوندی، که تا غروب تاریخ معین شده(روز سه شنبه 31 مارچ 2015) به هیچ نتیجه مشخصی نرسید؛ و مذاکره کنندگان ناگزیر گشتند، که فعلا موضوع ” توافق جامع ” را به ” تفاهم ” در باره جزئیات موارد مورد گفتگو میان خودشان بدل نمایند. موجب گشت که مذاکره کنندگان، تا پاسی از شمامگاه همان روز(سه شنبه 31 مارچ 2015) به کارشان ادامه بدهند. ولی چون همچنان به هیچ نتیجه ای در این رابطه نرسیدند؛ تا ساعت شش بامداد روز چهارشنبه یکم آوریل 2015 آن را ادامه داده و دنبال بکنند!
اما باز هم، از آنجائی که همچنان هیچ نتیجه ای عایدشان نگردید؛ مورد رسیدن به ” تفاهم ” در جزئیات کار را، به تنظیم نمودن یک بیانیه، و ارائه آن به جهانیان اختصاص دادند. و ادامه کار جهت دسترسی به یک ” توافق جامع ” در باب کلیات و جزئیات این مسأله را، برای تا مرحله دوم این ضرب الاجل (ماه ژوئن سال جاری میلادی، برابر با یازدهم تیر 94 خورشیدی) به تصویب رساندند!
اگر بنا بود که این کار به سامانی منطقی منتهی بشود؛ که با عدم دسترسی آخوندها به سلاح هسته ای، و لغو شدن تحریم های بین المللی علیه ایشان خاتمه بیاید؛ در همان سالهای نخستین شروع این مذاکرات(از 1382 خورشیدی) ، تا به حال، نتیجه ای را که در نظر داشتند به دست می آوردند. ولی چرا تا کنون چنین امری تحقق نیافته؟ با آنکه هیچ موردی از جزئیات یا حتی سرفصل کلیات مباحث مطروحه میان ایشان، به گوش احدی نرسیده است؛ این موضوع خیلی هم مسأله غامض و ابهام برانگیزی نیست و نباید که باشد. ولی شکل ظاهری جلسات مورد نظر، که در آنها به طور مستمر سه گروه دو تا چند نفری، که به طور مجزا با هم گروه های خودشان، مشغول مذاکره در ارتباط با این مسأله هستند؛ بیشتر از اصل موضوع مبهم و غامض جلوه می کند!
این مورد که، وزرای امور خارجه همه گروه های شرکت کننده در مذاکرات، خودشان با هم نشست خصوصی دارند. معاونان ایشان نیز با یکدیگر در نشستی مشابه اما جداگانه شرکت می کنند. آقای صالحی مسؤل سازمان انرژی هسته ای و امنیت ملی جمهوری اسلامی نیز، با همتای آمریکائی خودش سوای دیگران با هم به مذاکره می پردازند؛ موجب می گردند؛ که ذهنیت همه کسانی که در انتظار دریافت کردن نتیجه نهائی در این مورد می باشند؛ به خطا بیفتند و آن را بیش از آنچه که هست غامض و پیچیده انگار کنند!
از باب آنکه، اینهمه انسان هائی که در کل جهان، در انتظار دریافت نمودن حاصل این گفتگوها می باشند؛ نباید اجازه بدهیم که اوقات ارزشمند اینهمه از آدمهای دنیا تلف بشود. بنابراین با حضور ذهنی که از کنش های همه ممالکی که نمایندگان ایشان در این نشست ها شرکت دارند داریم؛ به خاطر رفع ابهام، و به جهت جلوگیری کردن از تلف شدن وقت همگان، به سبب پیشگیری از بیشتر هزینه کردن کشورهای شرکت کننده در این مذاکرات، که برای رفت و آمدهائی که در این مورد دارند سرمایه گذاری می کنند. خودمان می توانیم، به آسانی نتایج زیر را اعلام نمائیم!
رئوس نتیجه ای که ما از آخرین نشست 1+5 با نمایندگان شرکت کننده از سوی حکومت آخوندی می توانیم مطرح کنیم؛ به شرح زیر است: – پنج قدرت بزرگ جهان به اضافه آلمان، پس از این اجازه خواهند داشت؛ که به طور مستمر و بدون هرگونه پنهانکاری که تا کنون در ارتباط با روابط تجاری خویش با جمهوری پلید اسلامی داشته اند؛ با غائله ای که از طریق این مذاکرات برپا نموده اند؛ بیش از پیش به سوء استفاده های همه جانبه خویش بپردازند!
– شورای امنیت سازمان ملل متحد، تا رسیدن گروه های مذاکره کننده، به نتیجه ای منطقی از نظرگاه شخصی خودشان( تحقق بخشیده شدن به آرمان دیرینه شرکت کنندگان در این نشست ها، جهت تقسیم نمودن ایران بزرگ، به چند ایرانستان کوچک، که همگی شان بتوانند به راحتی بر هر یک از این ایالات مستقل در ایران استیلای کامل داشته باشند.) ؛ – جلوگیری نمودن از خواسته بسیار مهم سران رژیم آخوندها، جهت تثبیت کردن برتری جمهوری اسلامی در منطقه و میان سایر ممالک اسلامی. – اهمیت ندادن به آنچه که از عدم توجه به حقوق بشر در ایران می گذرد؛ و باز گذاشتن دست این نامردمان به هر بلائی که می خواهند بر سر مردم بی پناه میهن ما بیاورند. – فریب دادن متحدان بین المللی آمریکا، برای آنکه هیچ بیمی از خطرناک بودن جمهوری اسلامی برای بقای خودشان نداشته باشند. – و سرانجام، ابقای این حکومت ننگین و جنایت پیشه، در ادامه دادن به حاکمیت عاری از آزادی و دموکراسی خویش، تا که بعدها نیز همچنان با سبوعیت هر چه تمام تر، از اجرای هر گونه ظلم و ستمی نسبت به مردم رنجدیده ایران کوتاهی نکنند!
– تردیدی ندارم، بعد از خاتمه یافتن تاریخ نهائی ضرب الاجل در سه ماه آینده، هر بیانیه ای که در این رابطه انتشار بیابد؛ مفاد آن طوری تنظیم یافته باشد، که هر انسان خردگرای منطقی، جز نتیجه زیر را، از کارزار یارده ساله مذاکرات هسته ای قدرتهای بزرگ گیتی با جمهوری واپسگرای اسلامی به دست نیاورند: ” شما نیروگاه نطنز را برای غنی سازی بسیار محدود صلح آمیز فعال نگه دارید. نیروگاه فوردو را به ادامه پژوهش های علمی در مسائل فیزیک مورد استفاده قرار بدهید. نیروگاه اراک را تا حدی فعال بدارید که بازدهی آن فقط در نیروگاه نطنز جهت تولید انرژی صلح آمیز اتمی به کار گرفته بشوند. همه سوخت هائی را که بعد از تولیدات هسته ای خودتان باقی می مانند را، یکسره به خارج از ایران، مخصوصا به همسایه شمالی تان روسیه تزاری بفرستید. در ازای همه این عقب نشینی ها، تا می توانید جوخه دار را برپا کنید و مردم بی گناه یک سرزمین کهن و آبرومند را از هستی ساقط نمائید. چرا که در آینده باز هم، فرصت کافی خواهیم داشت؛ با بهره گیری از اندرز گرانبهای رئیس جمهور پیشین قوی ترین کشور جهان، پرزیدنت شهید! جان اف کندی، شعار بدهیم: ” بیائید هیچگاه از مذاکرات نترسیم. “!
محترم مومنی
