روز گذشته محمد شمس لنگرودی و علی‌رضا عباسی که هر دو شاعر و عضو کانون نویسندگان ایران هستند با ارسال نامه‌های جداگانه از دست‌اندرکاران برگزاری جشنواره شعر فجر خواستند نام آنها را از فهرست بخش نهایی نامزدان دریافت کننده‌ی جایزه حذف کنند. 
آقای شمس لنگرودی به دلیل کناره گیری خود از جشنواره شعر فجر اشاره‌ای نکرده است.
از سوی صفحه فیس‌بوک کانون نویسندگان ایران، علت این واکنش را از علی‌رضا عباسی که منشی منتخب هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران نیز هست، جویا شدند.
ایشان در یادداشتی که برای “صفحه” فرستاد، انگیزه و دلایل خود را شرح داد. در بخشی از این یادداشت آمده:” برای من و فکر کنم برای هر نویسنده و شاعر مستقل دیگری که سانسور را در همه‌ی ابعادش تقبیح می‌کند و خواستار آزادی بیان برای همگان است، نپذیرفتن جایزه از نهادهای مجری سانسور یک تصمیم عادی و قطعی است.”
متن کامل پاسخ علی‌رضا عباسی در زیر می آید:
پاسخ به چرایی امتناع از پذیرفتن جوایز دولتی – و این روزها جایزه‌ی شعر فجر- پاسخ دادن به سئوالی پیچیده نیست چرا که همه چیز در باره‌ی موضع سیاست و فرهنگ در قبال هم روشن است . آنچه طی سالیان بر شاعران و نویسندگان مستقل گذشته وجود نگاهی جزمی و طردکننده از سوی نهادهای رسمی بوده است. اساسا به وجود آمدن لفظ‌های “مستقل ” و “دولتی” برآمده از همان نگاه جزمی و کنارگزار است. این مسئله از سوی نهادهای رسمی که آستانه‌ی تحملشان برای پذیرفتن همیشه بسیار کم بوده مدام تقویت شده است.
برگزاری جشنواره و اهدای جایزه‌های قابل توجه از سوی دستگاه‌های نظارت و سانسور چه معنی می‌تواند داشته باشد جز تقویت جدا سازی و دامن زدن به سیاست جذب و طرد نویسندگان و شاعران؟! به نظرم نهادهای رسمی و دولتی با کنار گذاشتن نظارت‌های مدام و بالا بردن آستانه‌ی تحملشان کمک‌های بهتر و بیشتری می‌توانند به شعر و ادبیات این مملکت بکنند.
برای من و فکر کنم برای هر نویسنده و شاعر مستقل دیگری که سانسور را در همه‌ی ابعادش تقبیح می‌کند و خواستار آزادی بیان برای همگان است، نپذیرفتن جایزه از نهادهای مجری سانسور یک تصمیم عادی و قطعی است.
