حسین صفایی٬ مدیرعامل سازمان میادین میوه و تره‌بار تهران می‌گوید مرغ‌هایی که در تهران عرضه می‌شوند هورمونی نیستند ولی دارای ۴۷ درصد سرب و ۱۷ درصد کادمیوم هستند.

به گزارش استانبان از مهر٬ آقای صفایی در هفتمین جلسه علنی شورای چهارم تهران گفته که «مرغ مورد نیاز تهران از ۱۰ استان تامین می‌شود.»

وی در بخش دیگری از اظهاراتش افزوده که سیب و پرتقال بیشترین میوه‌های وارداتی به تهران هستند و پیاز آلوده‌ترین محصول وارداتی به این شهر است.

به گفته صفایی پیاز‌های وارداتی به تهران «متاسفانه آلوده به نیترات و سرب است.»

مدیرعامل سازمان میادین میوه و تره بار تهران اضافه کرده «هیچ‌یک از محصولات دریایی که به تهران وارد می‌شود قابل رهگیری و پیگیری نیست و تمامی میوه‌های ورودی به تهران بدون شناسنامه است.»

 

مقاله قبلیبازگشت مری پیکفورد پس از 80 سال
مقاله بعدیحمایت وکلای مرکز حامیان حقوق بشر از همکاران دربند خویش
پوریا نژادویسی
پوریا نژاد نژادویسی: مردی که با تصاویرش، زشتیِ نظام را عریان کرد پوریا نژاد نژادویسی از دل دستگاه رسانه‌ایِ رسمی برخاست — اما آثارش نه بزکِ قدرت، که آینه‌ای خُردکننده از تناقض‌ها و جنایت‌های سیستم بوده‌اند. او، به‌جای پوشاندن، با دقتی تلخ و بی‌پرده، نقاط ضعفِ ساختار را نمایان ساخت؛ همان نقاطی که نظام می‌کوشد پشتِ روایت‌های رسمی و نمایش‌های ساختگی پنهانشان کند. - در قاب برنامه‌هایی چون "دختران فراری پارک ملت"، او نه فقط آسیب‌ها را نشان داد، بلکه علت‌ها را — فقر، سرکوب اجتماعی، تهمت و تحقیر زنان — جلو چشم گذاشت. تصویری که او ثبت کرد، دیگر قابل تبدیل به شعارهای پوشالی نبود: نوجوانان و زنانِ رهاشده، سند زنده ناکارآمدی و خشونت‌زای نظم حکومتی بودند. - فیلم آموزشیِ انتخاباتی که او ساخت، بدل به استندآپ تراژیکِ یک انتخابات نمایشی شد. آموزشی برای مشارکت در نمایشی که نتایجش پیش‌ساخته است؛ خودِ وجودِ چنین آموزشی، اعترافی به پوچیِ مشروعیتِ ادعاشده بود. - پوششِ بحران‌ها — از زلزله بم تا سفرهای خامنه‌ای — ثبتِ ژست‌های نمایشی و فاصله‌گیریِ حکمرانی از مردم را به نمایش گذاشت. صحنه‌ها نشان دادند که اولویت دستگاه، مرمت تصویرِ قدرت است نه نجات جان و کرامتِ مردم. پوریا با همان ابزار و مکانیزم‌های پروپاگاندا، تصویری ساخت که نظام از بیانش وحشت دارد — نه به‌خاطرِ تمجید یا دفاع، بلکه چون این تصاویر حقیقتِ زشتِ نظم را بدون مهیا کردنِ پرده‌های فریبنده نشان می‌دهند. او ناخواسته یا آگاهانه، به راویِ سندِ سقوطِ اخلاقی و سیاسیِ یک ساختار تبدیل شد؛ کسی که با هنر و ثبت واقعیت، چهرهٔ منحوسِ نظام را برای تماشاگرانش عریان کرد.