دکتر کاوه احمدی علی آبادی
عضو هئیت علمی دانشگاه آبردین با رتبه پروفسوری
عضو جامعه شناسان بدون مرز(ssf)
فلسطینیان توجه کنند که آنان نباید منتظر اسرائیل بمانند تا دو دستی کشورشان را تقدیم شان کند و همه چیز را تعطیل کنند به امید آن که آن روزی برسد! آنان اینک کشوری را به همراه دولتی که مورد تأیید سازمان ملل است، در اختیار دارند که پیش از هر چیز باید کشورشان را بسازند تا جایی آباد برای زندگی شود، نه خرابه ای برای جنگ و ویرانه ای باقی مانده برای فرزندان شان.
همین امروز سال هاست که کشورهای مختلف جهان با هم بر سر مرزهای سرزمین شان اختلاف دارند و آن را حل نکرده اند و قرارداد صلحی با هم ندارند، اما همه کارها را در کشور نخوابانده اند و برنامه ها را تعطیل و موکول به توافق صلح نساخته اند که دلشان خوش باشد تنها هر از گاهی شعار دهند و بیانیه صادر کنند. روسیه و ژاپن سال هاست با هم بر سر جزایر شمالی ژاپن اختلاف دارند و آنجا اینک در اختیار روسیه است، اما ژاپن با دولتی توانا و با برنامه به سازندگی کشور پرداخته و هیچ چیز را برای آن تعطیل نکرده است و حتی دو کشور روابط در سطوح مختلفی با هم دارند. چین تقریباً با تمامی همسایگان شان اختلاف ارضی دارد که تعدادی از آن ها اخیراً تشدید شده، اما کارها در چین نخوابیده و هر روز مارش نظامی برای جنگ با همسایگان پخش نمی کنند. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، ارمنستان بخشی از خاک آذرباییجان را که ارمنی نشین بود و به عنوان قره باغ خوانده می شود، اشغال کرد و حتی درگیری های جنگی شدید نیز داشتند و آنجا هنوز در تصرف ارمنستان است، اما دولت های هر دو کشور به سازندگی و پیشرفت ادامه می دهند. بسیاری از کشورهای عربی هنوز با هم اختلافات ارضی دارند؛ عراق با کویت، مراکش با صحرای غربی، قطر با بحرین. ماجرای اختلافات ایران با امارات را نیز بر سر برخی از جزایر خلیج که می دانید. هیچ کدام کارها را تعطیل نکرده اند و خود یا دیگران را منفجر نمی سازند! همین سرزمینی را که چندی پیش به عنوان کشور فلسطین در سازمان ملل به تصویب رساندید، حتی اگر اسرائیلی نبود، مورد اختلاف فلسطین با اردن (کرانه باختری) و مصر (غزه) بود و چه بسا با آن کشورها در حال مبارزات آزادیبخش سرزمین فلسطین بودید؛ بماند که فلسطینیان گرچه اینک عمدتاً از اعراب هستند، اما فلسطین تاریخی از مردمی که از آن سوی مدیترانه –قبرس و جزایر ماورای آن، آمده بودند شکل گرفت و اعراب بعدها به آن جا مهاجرت کرده و ساکن شدند و یهودیان از قدیمی ترین اقوام ساکن این منطقه اند که مسلمانان اگر هر چیزی را قبول نداشته باشند، تاریخ هجرت موسی و یهودیان به آنجا را آن هم به عنوان ارض موعود نمی توانند کتمان کنند، چون در قرآن به صراحت و به کراّت آمده است؛ همان گونه که ملت فلسطین در عهد عتیق به کراّت آمده و یهودیان هر قومی را کتمان کنند، فلسطینیان را نمی توانند و در پیشگاه الهی هیچ عذری از طرف کتمان کنندگان دو طرف پذیرفته نخواهد بود. خوب؛ با این تفاسیر پس حالا باید با چه کسی بجنگیم؟! پرسشی است آگاه کننده تا فراموش نکنیم، هدف ما در سرزمین فلسطین، درگیری و دعوا با دیگران نیست (که تو گویی برخی از فلسطینیان هدف را فراموش کرده اند)، بلکه زندگی مسالمت آمیز است و همان طور که اینک مسیحیان با مسلمانان و یهودیان جنگی ندارند و دوستانه در اسرائیل و فلسطین کنار آنان زندگی می کنند، یهودیان و مسلمانان نیز باید یاد بگیریند تا در کنار هم به شکلی مسالمت آمیز زندگی کنند و برای عملی شدن این مهم، ضروری است تا فقر، بیکاری و عدم توسعه یافتگی بر اساس برنامه های مشخص برطرف شود تا مردم و به خصوص جوانان با سازندگی کشورشان، امید به آینده ای بهتر را عملی سازند، نه با حسرت زندگی کنند که نفرت بدنبال دارد و بدنبالش خشونت، درگیری و خونریزی.
طرحی که دولتمردان کنونی آمریکا برای فعال سازی اشتغال و اقتصاد منطقه ارائه کرده اند، در این راستاست و اگر صادقانه قضاوت کنیم، بیشتر به نفع فلسطینیان است، تا اسرائیل. چون اسرائیل با وجود انزوای سیاسی و منطقه ای، سال هاست از اقتصادی قدرتمند برخوردار است و آنان معضلات فقر و بیکاری پایدار را چون فلسطین ندارند. فلسطینیان باید این ابتکار و کمکی را که آمریکا در راستای صلح روی میز گذاشته، بردارند و استفاده کنند و متقابلاً انعطافی نشان دهند. محمود عباس باید شرط توقف شهرک سازی ها و به رسمیت شناختن دو کشور را برای شروع گفتگوها (چون قرار است، آن پس از توافق صلح با اسرائیل کسب شود و اسرائیل راهی به جز پذیرش آن ندارد) کنار بگذارد و تنها آزادی تعدادی از زندانیان فلسطینی توسط اسرائیل را برای شروع گفتگوها کافی اعلام کند. فلسطینیان توجه کنند که چه بسا تا رسیدن به توافقی بر سر مرزهای نهایی دو کشور، زمان قابل ملاحظه ای مانده باشد، اما نباید کشور و دولت فلسطین تا آن زمان بیکار بنشینند –چنان که اسرائیل نیز دست نگاه نداشته و به سازندگی کشورش ادامه می دهد- و عملی ساختن آن مستلزم داشتن پول و برنامه و اشخاصی تواناست. شروع مذاکرات در ازای چنین طرحی نیز هیچ منافاتی با ماندن بر سر حقوق حقه فلسطینیان ندارد و ما بر سر تمامی آن ها می مانیم. محمود عباس همزمان باید دقت نظر داشته باشد که طرف کنونی اسرائیلی (دولت کنونی اسرائیل) چون متمایل به گفتگو و صلح نیست، ولی نمی خواهد آن را رسمی و آشکارا بیان کند، با آن بازی می کند تا طرف آمریکایی را که تنها کشوری است که می تواند فشاری واقعی برای تغییر رفتار به اسرائیل وارد سازد، ناامید سازد و بهترین حربه اش این است که فلسطینیان راهکارهای دولت آمریکا را رد کنند تا بدون هزینه، عدم گفتگوها را به گردن فلسطینیان بیاندازد و خود از زیر بار فشار رها شود. در حالی که ابومازن با پذیرش گفتگوها، هم جلوی این بازی دولت کنونی اسرائیل را می گیرد، هم تلاش دولت اسرائیل برای عدم گردش جان کری در منطقه برای طرح های صلح را ناکام می سازد و دولت کنونی آمریکا و جان کری را امیدوار به آن که تلاش هایشان بی نتیجه نبوده و مهمتر از همه، دولت فلسطین صاحب برنامه و توان مالی لازم برای گردش اقتصاد فلسطین می شود؛ آن هم با طرحی که توسط بهترین متخصصان قدرتمندترین اقتصاد دنیا ریخته شده است و هر نوع سنگ اندازی آتی دولت اسرائیل، اگر بخواهد برای عدم تحقق آن ترتیب داده شود، عملاً با ممانعت دولت آمریکا مواجه می شود و به خاطر هزینه ای که برای اسرائیل دارد، قطعاً از دستور کار خارج می شود. فلسطینیان دقت کنند که دولت کنونی آمریکا به همراه دولت کارتر، یکی از صادق ترین و مصمم ترین دولت های تاریخ آمریکا در پیشبرد صلح بین دو کشور بوده، ولی دولت کنونی با حضور اوباما و جان کری، بسیار از دولت کارتر تواناتر است و این فرصتی تاریخی است که در اختیار فلسطینیان و اعراب است که باید از آن بهره برند و در آینده معلوم نیست که در آمریکا چه دولتی با چه میزان نزدیکی به اسرائیل بر سر کار آید. دوستان حقیقی هر ملتی، کسانی نیستند که به آنان اسلحه می دهند تا جنگ و آدم کشی راه بیاندازند، بلکه کسانی هستند که کمک می کنند تا زندگی آباد و آزادشان را رقم بزنند. یادتان نرود که اگر کشورتان را نساختید، حتی اگر آن را پس هم بگیرید، خانه ای برای زندگی تان نخواهد بود، بلکه خرابه ای برای زجرتان و عاقبت قبرستانی برای دفن تان خواهد شد.
