دکتر کاوه احمدی علی آبادی
عضو هئیت علمی دانشگاه آبردین با رتبه پروفسوری
عضو جامعه شناسان بدون مرز(ssf)
پیداست که ائتلاف سوریه متوجه وقایع روی داده نیست. متوجه نیست که چرا پس از آن که آمریکا و انگلستان و فرانسه تصمیم شان برای ارسال کمک های نظامی به رزمندگان سوری را اعلام کرده بودند و روند عملی آن نیز آغاز شده بود، ناگهان در آخرین لحظات آن را قطع کردند. متوجه نیستند که دلیل واضح آن، اعلام رسمی ائتلاف سوریه مبنی بر این است که در کنفرانس ژنو۲ شرکت نمی کنند. باز متوجه نیستند که وقتی غربی ها از رهبری جدید برگزیده در ائتلاف استقبال کردند، منظورشان تغییر رویه های سابق بود و به محض این که ائتلاف جدید نیز شرکت در کنفرانس ژنو ۲ را رد کرد، دوباره کارها خوابید. کشورهای عربستان و ترکیه و قطر نشان دادند که مسئولانه هر کمکی را که بتوانند از رزمندگان و ائتلاف سوریه دریغ نمی کنند، اما مهم آن است که ائتلاف سوریه بتواند جلب کمک از کشورهایی کند که در این راه گام گذارده اند، اما حالا به سبب سیاست های غلط ائتلاف، همه چیز را مسکوت گذاشته اند. اعضای ائتلاف متوجه زبان دیپلماتیک غرب نیستند که اگر غربی ها با چیزی مخالف اند، مثل کره شمالی تهدید نمی کنند، مثل سیاست ندان های ایرانی، همچو پیرزن های بخت برگشته، “دشمنان” را نفرین نمی کنند (که خودشان فکر می کنند، شعار می دهند) و مثل سیاستمداران خاورمیانه، مکنونات قلبی شان را بیان نمی کنند، بلکه بسیار محترمانه و بدون اشاره مستقیم به مانعی که ائتلاف سوریه پیش آورده، مخالفت شان را نشان می دهند. وقتی می گویم، ائتلاف سوریه، کسانی را برگزیند که زبان دیپلماتیک را بشناسند، یعنی این. بدون ذکر نام برخی از اشخاص، تعدادی از آنان نشان دادند که نمی دانند که رزمندگان سوری هستند که قرار است، بجنگند و نه آنان و نمی فهمند که با محکوم کردن این و آن تنها بی مسئولیتی خودشان را ثابت می کنند و چیز دیگری عایدشان نمی شود و برخی از آنان به درد اداره و مدیریت بحران سوریه برای گذار به دموکراسی نمی خورند که هیچ، حتی اگر یک فضای کوچک و آرام به آنان دهید، پس از مدتی یک فضای توأم با درگیری و بدبینی تحویل تان می دهند. کسی را که برای تعامل با جامعه جهانی و غرب انتخاب می کنید، نباید با اخم بیانیه بخواند (که احتمالاً برخی از این آقایان هنوز در فضای انقلاب های کمونیستی تنفس می کنند)، بلکه باید دقیقاً برعکس، هر بار که پاسخ منفی دریافت می کند، بار دیگر با روی خوش و به شکلی جدید خواسته ها و نیازهای مردم و ائتلاف سوریه را پیگیری کند. اگر از یک در او را بیرون کردند، از در دیگر وارد شود و اگر سر همه چیز با غرب برای جلب کمک های مورد نیاز اختلاف دارد، بداند و بتواند بر سر «واو» و «یا» با آنان به تفاهم برسد و از طریق آن کمک های مورد نیاز مردم و رزمندگان سوری را دریافت کرده و نسبت به مسئولیت اش عمل کند.
شناخت زبان دیپلماتیک و دیپلماسی فعال یعنی این. بی شک در کمبودهای حاصل از تسلیحات و سردی اخیر حاصل شده در روابط و کمک های غرب به رزمندگان سوری، مقصر اصلی رهبران ائتلاف سوریه اند و باید پیش از آن که دیگران را به عنوان متهم تداوم کشتار در سوریه محکوم کنند، خود را مسئول رفتارهای کودکانه و کورکورانه ای بشمارند که ذکرش رفت. چون ائتلاف سوریه قرار نیست بجنگد، و این رزمندگان سوریه هستند که باید بجنگند و ناتوانی ائتلاف در جلب کمک ها، به خودسری و یکدندگی شان برمی گردد که اینک کاملاً نمود یافته است. اگر این مشکل را در ائتلاف سوریه حل نکنید، در آینده نیز برای ساختن سوریه فردا دچار مشکل خواهید شد و در حالی که مردم نیازمند کمک ها و خدمات دولت و ساختن خرابه ها هستند، شما با یکدیگر دارید دعوا می گیرد و درون جر و بحثی های بی فایده فرو می افتید. با فرض این که حتی اگر نمی خواستید در کنفرانس ژنو ۲ شرکت کنید، کنفرانسی که ماه های دیگر احتمالاً قرار است، برگذار شود، رد آن از اینک کاری صد در صد اشتباه بود و تنها مانع دریافت کمک های تسلیحاتی غرب در آخرین لحظات شد. دلیلی دیگر بر این که برخی از شما سیاستمدار نیستید. به اسرائیل نگاه کنید. ۶۰ سال مخالفت صلح و گفتگو با فلسطینی ها بود، اما تا همین اواخر دست اش را لو نداد و پنهان نگه داشت و اگر بازی حساب شده ابومازن نبود، هنوز نیز برای همگان آشکار نشده بود که اسرائیل خواهان صلح نیست. به هر روی اگر تجدیدنظری نکنید، مشکلات تان بیشتر هم می شود و ارتش آزاد دیگر از ائتلاف هم پیروی نمی کند. این در حالی است که تا پیش از آن، همه امور چون یک پازل یکدیگر را کامل می کردند، اما پس از خودسری و مخالفت تان با کنفرانس ژنو ۲، تقریباً هیچ پیشروری ای نداشتید و عامل تمامی این فروپاشی ها تنها “خودسری” و حتی “خیره سری” برخی از آقایان چپ انقلابی است که در دنیای گذشته وامانده اند و اگر نوستالژی خواندن بیانیه های انقلابی دارند، بهتر است به کره شمالی بروند و آنجا هر چقدر دوست دارند، از این دست دلقک بازی در بیاورند. به هر روی حتی اگر غرب کمک نظامی نیز به شما بکند، تنها یک مشکل ائتلاف سوریه موقتاً حل شده و مابقی مسائل حل نشده باقی خواهند ماند.
عملکرد کم نظیر رزمندگان پس از شکست قاطعی که به ارتش اسد و مزدوران حزب الله در حلب دادند، در حمص نیز باز خود را نشان داد و با تخریب تقیرباً کامل مانطق درگیری، آنان تاکنون نتوانستند همچون القصیر حتی چند وجب خرابه بدست آورند. استراتژی تان باید همان استراتژی القصیر باشد و پس از مقاومت مکفی، در ازای چند تل از خاک و خاکستری که نصیب جانیان می شود، باید جان شان را برای آن بدهند و این بهترین قصاص این جانیان است که نسبت به مردم منطقه به اسم مقاومت جنایت می کردند. کشورهای حاشیه خلیج و ترکیه باید در صورت توقف کمک های نظامی غرب، نشستی برای جبران آن برگزار کنند. حل مسائل منطقه ای از این طریق برای مدیریت منطقه در آینده و خارج ساختن آن از چنگ شیطنت های موساد از طریق اسلام گرایان نیز تمرین خوبی برایتان خواهد بود.
به نظر می رسد که مخالفت فرمانده ستاد مشترک آمریکا با حمله هوایی و شروع موج دوم شان، دلیلی فراتر از آن چیزی دارد که بیان کرده است. چون در حالی که اینک به خصوص در حمص و جاهای دیگر درگیری، نیروی هوایی اسد نقشی بسیار پررنگ دارد و بالاترین تلفات انسانی و نظامی مربوط به آن است (و من نمی دانم که پرزیدنت اوباما نقش ۱۰ درصدی نیروی هوایی اسد را در جنگ بر چه اساسی محاسبه کرده!!) و زدن باندهای فرودگاه ها، نه تنها خطری برای کسی ندارد و ربطی به ذخایر سلاح های شیمیایی اسد نمی تواند داشته باشد، مخالفت با آن تنها می تواند دلیلی دیگر داشته باشد. به هر روی، حتی اگر غرب کمک های نظامی نیز به رزمندگان سوری کند، تنها اندک تفاوتی را در میادین رزم به وجود خواهد آورد و تا توان نیروی هوایی اسد را از بین نبرد، مشکل عدم جدّی گرفتن کنفرانس ژنو ۲ توسط اسد و حامیان اش و حتی با فرض شرکت در کنفرانس، اصرار به ماندن اسد در قدرت، به زعم سابق باقی خواهد ماند.
