نتایج یک پژوهش دانشگاهی تازه نشان می‌دهد که نیمی از ماده موجود در راه‌شیری از جایی در دوردست کائنات آمده است.
تاکنون تصور قالب این بود که مواد تشکیل‌دهنده زمین و در نتیجه بدن انسان، از کهکشان راه شیری و به‌طور خاص منظومه شمسی به سیاره ما آمده‌اند و در اینجا زندگی را شکل داده‌اند اما نتایج پژوهشی تازه، این نظریه را رد کرده است.
پژوهشگران دانشگاه «نورث‌وسترن» اخیرا با استفاده از یک ابرکامپیوتر نحوه فعالیت سوپرنواها (ابرنواختر) و ابرسیاه‌چاله‌ها را در کهکشان‌های دوردست بررسی کرده‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که نیمی از ماده موجود در اطراف ما با باد بین کهکشانی از جایی نزدیک به 100 میلیون سال‌نوری دورتر به اینجا آورده شده است.
این مواد با جریانی از مواد که اندازه آنها از اتم تا صخره‌های آسمانی متغیر است، با سرعت صدها هزار کیلومتر در ثانیه حرکت می‌کند و فضای بین کهکشانی را در می‌نوردد. این جریان، گازها و اتم موادی را که از سوپرنواهای دور دست منتشر یا از میدان نزدیک سیاه‌چاله‌ها شلیک می‌شوند را با خود به سوی دیگر کائنات منتقل می‌کند.
به گزارش آنا به نقل از Engadget،نتیجه پژوهش تازه که با مدل کامپیوتری ارائه شده است، در واقع اثبات می‌کند که نیمی از وجود ما در زمان تشکیل ستاره‌ها و تشکیل منظومه خورشیدی و راه شیری، از جایی که هرگز نخواهیم دید به این نقطه رسیده است. پژوهشگران امیدوارند با تنظیم تلسکوپ هابل و آنچه این تلسکوپ می‌بیند این کشف را تکمیل کنند.
