ننگ بزرگی که تاریخ ایران نمونه اش را سراغ ندارد!

در سال 1366 خورشیدی، بر اساس برنامه همیشگی خودمان(استادان دپارتمان روانشناسی دانشگاه)، که ماهی یک بار با دانشجویان این رشته، در صحن چمن آنجا کلاس آزاد تشکیل می دادیم؛ هنگام برگزاری یکی از همین جلسات، در خلال بررسی دو سه مبحثی که از پیش قرار گذاشته بودیم. ناخواسته از مسائل تربیتی و روانشناختی، به موضوع جامعه شناسی، که همواره در جوار موضوع روانشناسی قرار دارد رسیدیم. یکی از همکاران و چند تن از دانشجویان، در ارتباط با خالص یا ناخالص بودن نژاد ما ایرانیان با همدیگر اختلاف نظر داشتند. وقتی که نظر من را پرسیدند؛ خیلی بی پرده و رک به آنان گفتم: – از کشوری که در طول تاریخ کهن خودش، بارها مورد یورش و دست درازی اقوام گوناگون ممالک دنیا قرار گرفته است چه انتظاری دارید؟!

سپس برای شان توضیح دادم: – آیا فکر می کنید، از اعراب و تاتارها و مغول ها و یونانی ها و افغان ها و … که به سرزمین ما حمله کرده اند؛ جز ایجاد خرابی های بسیار در کشور، سوزاندن کتابخانه هائی که در هیچ کجای جهان وجود نداشتند؛ تخریب آثار باستانی و غارت کردن خزانه های ملی و امثال اینها، حضور آن وحشی ها زیان دیگری به میهن ما و ملت مان نرسانده اند؟ یکی از همکاران در بحث شرکت کرد و گفت: ” آری چنین است، چون آنها هر کدام چندین سال متوالی در ایران مانده و حکومت کرده بودند؛ و بر این اساس آنچه که در آن روزگار نصیب ملت و حکومت وقت کشور شان می گردید؛ توسط همان چپاولگران به تاراج می رفت. ” از وی سپاسگزاری کردم، زیرا موجب شد که من بتوانم مقصودم را راحت تر به ایشان بگویم!

به آنها یادآوری نمودم، ای کاش ضررهائی که از حضور آن وحشی ها به ما و مملکت مان می رسید؛ همه شان مادی و قابل جبران بودند. اما متأسفانه، و به مصداق یک اصل منطقی، چون آنها(اعراب اموی و عباسی، نزدیک به ششصد سال، و سایر متجاوزان کمتر یا بیشتر، در ایران حکومت کرده اند.)؛ کتمان کردنی نیست، که در طول آنهمه سال، مردان و زنان آنها با مردمان ایران ازدواج کرده باشند. که بدون تردید چنین رویدادی به انجام رسیده است!

چگونه در مورد اصالت نژادمان پافشاری بکنیم؟ در حالی که به درستی می دانیم، درون همه مردمان کشور باستانی ما، آمیخته هائی از نژاد آنهائی که سالهای بسیار طولانی ایران را مورد استیلا و تسخیر خودشان قرار داده بودند وجود نداشته باشند؟ این امر در آن زمانها اجتناب ناپذیر بوده، و خانواده های ایرانی چه رضایت می داشتند و چه نه، ناگزیر بودند که هنگام درخواست امیران دستگاه های حکومتی اشغالگران، و نوکران و کارمندان و مأموران آنها، دخترهای شان را به عقد ازدواج آنان در بیاورند؛ و به پسرهای شان نیز اجازه ازدواج با دختران و زنان آن بیگانگان را بدهند!

معروف ترین و مشهورترین نمونه این حقیقت ناامید کننده، ازدواج ” شهربانو ” دختر یزدگرد سوم با نوه ی محمد(حسین پسر علی و فاطمه) بوده است.) که البته این دختر زیباروی ایرانی را، به همراه اسیرانی دیگر به محل زندگی حسین و بقیه خاندادن محمد برده بودند. همچنین هارون الرشید خلیفه قوم عباسیان، که خود و پسران و هم قومی های اش، نزدیک به ششصد سال در کهندیار ایران حکومت کرده اند؛ امین پسر کوچکتر خودش را از یک بانوی ایرانی، که هارون به همسری خویش در آورده بود داشت. سال های بسیار طولانی پس از حمله های چنگیز خان مغول و هولاکو خان مغول و تیمور که به ” تیمور لنگ شهرت داشت و از قوم تیموریان مغول ها بود و جانشین های ایشان، مغول ها نیز سالیان درازی در سرزمین ما جا خوش کرده، و با زنان و دختران ایرانی همسر می شدند. به راحتی می توان تخمین زد؛ که از آنها(بازماندگان چنین ازدواج هائی در قرون گذشته) چندین کودک دو رگه ” ایرانی و مغولی ” و ” ایرانی و عرب ” و ” ایرانی و یونانی ” و ” ایرانی و ارمنی ” و غیره، در میهن ما به دنیا آمده اند. و از همان تعداد، چندین نسل از دورگه های اینچنینی، در کشورمان ادامه تولید مثل داده اند؟ حتی گفتنی است، در سالیان بسیار دور، تعداد بی شماری از مردمان ” زنگبار ” (از سیاه پوستان آفریقائی ) به ایران مهاجرت کرده و در این سرزمین ساکن گشته بودند. در استان های جنوبی ایران مان، هم میهنان سیه چرده یا قهوه ای رنگ نیز داریم؛ که اصالتا اجدادشان از چند کشور آفریقائی، به ویژه از زنگبار به ایران مهاجرت نموده بودند. همآنگونه که هم اکنون، در برخی از محله های شهرهای زنگبار هم، مردمانی زندگی می کنند؛ که اصالت نژاد آنها به ایرانیان می رسد!

مگر یک ملت، که همگی شان از یک اصل و نسب واحد باشند؛ می توانند با چنان وقاحتی، به خیابان های شهرهای کشورشان، که اگر شاهنشاهان میهن پرست پهلوی نبودند؟ همچنان آن خیابانها هنوز سنگفرش بودند و درشکه از آنها عبور می نمود و مسافرکشی می کرد؛ بریزند و بر آن یگانه عاشق بی ریای تاریخ ایران کهن ” مرگ بر شاه ” بگویند و وی را با چشم گریان از سرزمین آباء و اجدادی اش آوراره گردانند؟!

اگر درون مردمان ما، اصالت در نژاد حضور می داشت؟ مگر امکان آن بود که مردم ایران، فریب مشتی آخوند تازی تبار را بخورند؛ و حکومتی آکنده از افتخار و سربلندی را سرنگون سازند؛ تا یک عده بی خرد و تهی مغز در سرزمین آریائی ایشان، حکومت عصر حجری جمهوری ننگین آخوندی اسلامی را راه بیندازند؟ چنین ننگ بزرگی، که نه فقط کشور اهورائی ما، بلکه کمتر مملکتی در جهان یافت می شود؛ که با پذیرفتن عده ای بیگانه پرست بر سر حاکمیت کشورشان چنین بلای بزرگی را بیاورند؟ اوباش و اراذلی که بر سر چهار راه های شهرهای بزرگ در ایران، ” تلکه گیری ” می کردند(از کاسب های محل، و از ضعیف ترهای هر محله ای، باجگیری می نمودند.) در اثر بی تفاوتی های مردمی چندنژاده، کارشان به جائی رسید که در رأس مدیریت های کلیدی حکومتی و دولتی اشغالگران، برای آن حاکمیت جاهل و عقب مانده نوکری و فرمانبرداری بکنند!

” جلوی ضرر را، از هر کجا که بگیرید منفعت است” ، این ضرب المثل زیبای پارسی به ما (به مردمان درون و برون از مرزهای ایران) یادآوری می کند؛ در دو حرکت جمعی که در پیش رو دارند؛ مانند سالروز شوم و شرم آور 22 بهمن، حتی اگر در شرایط کنونی، کوچک ترین عرق ملی ندارند؛ حتی به تماشای راهپیمایان بدبخت و اجیر شده حکومت اسلامی هم نروند. چه رسد به شرکت نمودن در این راهپیمائی سراسر حقارت و خفت !

در مورد دوم، در انتخابات پیش رو، جهت برگزیدن نمایندگان مردم برای مجلس شورای اسلامی، هیچ میهن پرستی که از نژاد اصیل ایرانی است؛ قدم شان را به پای هیچیک از حوزه های رأی گیری نرسانند. اگر می خواهند ذره ای از آن اشتباه بزرگ تاریخی خود و پدران شان را، که در اثر آوار آن بهمن حجیم و هولناک، مغزهای شان در یک انجماد تاریخی فرو برده شده بود را جبران نمایند؟!

محترم مومنی