حرمتگزاری بی جا به قربانیانی که به نفع خرافات دینی جان می بازند!

کشاندن انسان های بی گناه، به سوی مجراهای منتهی شونده به تونل نابودی سازی ایشان، که با نام های پر طمطراق ” شهادت و شهید ” ، که از واژه های کاملا بی مسمای قرون بعد از روی کار آمدن دین شهید پرور اسلام ناب محمدی است. از بی بنیادترین روش هائی است؛ که مسلمان های چند آتشه و کاتولیک تر از پاپ، جهت حفظ کردن آنچه که حضورش را به خدا نسبت می دهند؛ ساخته و پرداخته شده اند. این کار(شهیدپروری و شهادت آفرینی)، از شگردهای آنانی است، که خودشان تمامی این معانی بی محتوا را، در راستای کامگیری از آنچه که در جهان به نفع این سودپرستان شهرت طلب است به وجود آورده اند!

درون هر اجتماعی، که مورد تعیین کننده ای به نام دین، آنهم از نوع اسلامی آن وجود فعالی دارد. انگیزه های قربانی کردن برای بزرگداشت رهبران دینی، اعم از پیامبر و امامان و پیشوایان چنین پیروانی، آنچنان کاربرد وسیعی دارد؛ که کم و بیش بسیاری از مردم دنیا، حتی غیرمسلمان های جوامع دیگر نیز، به خوبی با مصادیقی مانند ” شهید شدن ” و ” به شهادت رسیدن ” آشنائی زیادی یافته اند. بخصوص، از آنجائی که بیشترین بها دهندگان به چنین تعابیر از خودساخته ای کسانی هستند؛ که جهت سودجوئی های غیر ضروری خویش، و برای دستیابی به مطامع شخصی خود و اطرافیان شان، این تحریف های بری از واقعیت را ساخته اند؛ و جهت نشر باورهای ناصحیح دینی خویش، آنها را به همه جای گیتی نیز می پراکنند!

اصولا کلمه شهید در لغت، به معنای آگاه و ناظر و مراقب چیزهائی است که مشاهده می کند. و این صفتی است که ویژه پروردگار جهانیان است. به همین خاطر و با توجه به این معانی تحت اللفظی، هرگز نمی توان و اجازه نیست، که صفت اختصاصی آفریدگار هستی را، به انسان هائی هرچند پاک و شریف اطلاق نمود. چون شاهد بودن و شهادت دادن به هر امری، از ویژگی های موجودی است؛ که در طول شبانه روز و در تمامی لحظات، بتواند بر کلیه امور این جهان اشراف کامل را داشته باشد. و هیچ نکته ای هرچند کوچک، از دید نافذ او دور نماند. و این همان حقیقتی است؛ که به صراحت کامل، فقط متعلق به ذات آفریدگار هستی است؛ و هیچ انسان ممکن الوجودی، توانائی بهره وری از این صفت الهی را ندارد!

براین اساس، فرستادن مردمان بی خبر، به سوی مرگ هائی که موقعیت رهبران دینی ایشان را تقویت نمایند؛ نه شهادت است و نه اشراف کامل یافتن آنان بر همه چیز. آنها(قربانیانی که به نام شهید به مرگ زودرس محکوم می گردند.)؛ فقط پاک باخته های قمارهائی می باشند؛ که کازینودارهای اسلامی در دنیا، از جمله سران خونخوار رژیم واپسگرای جمهوری آخوندی در ایران، و تروریست های دیگری مانند گروه های افراطی القاعده، طالبان، الشباب، بوکوحرام، حوثی ها و داعشی های جنایت آفرین، جهت ماندگاری خودشان بر سر قدرت های پوشالی کنونی که به دست آورده اند. با ستاندن چند عدد ” ژتون ” ناقابل، در معرکه قمارخانه های دینی این نامردمان، با تن دادن به مرگ هائی که رهبران و اربابان جانی ایشان برای آنها در نظر گرفته اند. فقط جان شیرین خود را از دست می دهند؛ و خانواده های بی گناه شان را، تا به ابد، در حرمان کشته شدن جوان شان بر سر هیچ و پوچ، در سوگ عزیزان شان می نشانند!

انسان شناسان برای چنین قربانیانی، دو وجه و صورت را در نظر می گیرند. اول آنی است که فردی به خواست خود، خویشتن را فدای ارزشی بکند؛ که به آن اعتقاد دارد. دومی هم قربانی کردن است؛ وقتی که جانداری یا چیزی را، محض ارج نهادن به ارزشی اعتقادی یا از نوعی دیگر، فدا کرده و می کشند و نابود می نمایند؛ اینها همان اعمال تروریست های اسلامی هستند؛ که جهت محفوظ نگاه داشتن بخش هائی از اصول مندرج در فرامین دینی خودشان، دست به آفریدن فجایعی هولناک می زنند. که کاملا نابخردانه، نام جهاد را بر روی کارهای ناشایست و جنایت آمیز خویش می گذارند. و برای حفظ نمودن مفاهیمی، که نه از حقیقت بهره ای دارند؛ و نه از جانب یگانه شاهد این عالم به سوی ما آمده اند می باشند!

این اعمال توسط کسانی به انجام می رسند؛ که تفاوت شهید و قربانی را، نه درک می کنند؛ و نه هرگز می خواهند که آن را ادراک نمایند. رابطه این جنایتکاران با مقتولانی که با حیله های ایشان قربانی می شوند؛ همانند رابطه های انواع حیوانات درّنده، با شکارهای خودشان است؛ که این حیوانات درّنده خو، جهت سیر کردن شکم شان آنها را می کشند. ببر و پلنگ و شیر گرسنه، وقتی که حیوان دیگری را شکار نموده و می کشد که آن را بخورد؛ هرگز به نوع آن نمی اندیشد: که اکنون در حال خوردن یک آهو، یک بزکوهی، یا گوزن است؛ یا آنکه در حال تکه پاره کردن یک گورخر و …. می باشد؟!

” تو خود، حدیث مفصل بخوان از این مجمل “!

محترم مومنی