یک رسانه اماراتی خواستار تامین منافع کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس در هر توافق احتمالی بین آمریکا و ایران شد.

روزنامه دنشنال، چاپ ابوظبی پایتخت امارات متحده عربی، در سرمقاله روز سه شنبه 12 نوامبر خود نوشت برقراری سریع دیدارهای بلندپایه دیپلماتیک ایران باعث شگفتی همگان شده است.

دنشنال، که منعکس کننده محافل رسمی امارات است، مینویسد مذاکرات هفته گذشته ایران و ادامه آن در 20 نوامبر فقط در باره سانتریفیوژها نیست، و به جایگاه ایران در جهان مربوط میشود.

“شگفت زدگی در دیپلماسی، میتواند مانند بازارهای سهام نگران کننده باشد”. این روزنامه اماراتی مینویسد که کشورهای عرب خلیج فارس حق دارند که نگران باشند. شکوفائی ناگهانی “دیپلماسی لبخند” بین آمریکا و ایران بسیاری را نگران کرده است.

به نوشته این روزنامه، امارات و پادشاهی سعودی دو همپیمان سرسخت آمریکا در دوران دشوار سیاست خارجی این کشور بودند و از تحریمهای آمریکا پشتیبانی کرده اند. اما در عوض سیاست آمریکا در سوریه مایه یاس این کشورها شده است.

به گزارش العربیه؛ دنشنال مینویسد با همه اینها “بازی ایران ارزش تماشا را دارد” و بازگشت ایران به اقتصاد بین المللی میتواند منافعی هم برای کشورهای عرب خلیج فارس داشته باشد.

مقاله قبلیجان کری: “چیزی نمانده بود” که در گفتگو با ایران به توافق برسیم
مقاله بعدیاعتصاب غذای زندانی سیاسی ارژنگ داودی در اعتراض به فشارها و اذیت وآزارهای رئیس زندان
پوریا نژادویسی
پوریا نژادویسی
پوریا نژاد نژادویسی: مردی که با تصاویرش، زشتیِ نظام را عریان کرد پوریا نژاد نژادویسی از دل دستگاه رسانه‌ایِ رسمی برخاست — اما آثارش نه بزکِ قدرت، که آینه‌ای خُردکننده از تناقض‌ها و جنایت‌های سیستم بوده‌اند. او، به‌جای پوشاندن، با دقتی تلخ و بی‌پرده، نقاط ضعفِ ساختار را نمایان ساخت؛ همان نقاطی که نظام می‌کوشد پشتِ روایت‌های رسمی و نمایش‌های ساختگی پنهانشان کند. - در قاب برنامه‌هایی چون "دختران فراری پارک ملت"، او نه فقط آسیب‌ها را نشان داد، بلکه علت‌ها را — فقر، سرکوب اجتماعی، تهمت و تحقیر زنان — جلو چشم گذاشت. تصویری که او ثبت کرد، دیگر قابل تبدیل به شعارهای پوشالی نبود: نوجوانان و زنانِ رهاشده، سند زنده ناکارآمدی و خشونت‌زای نظم حکومتی بودند. - فیلم آموزشیِ انتخاباتی که او ساخت، بدل به استندآپ تراژیکِ یک انتخابات نمایشی شد. آموزشی برای مشارکت در نمایشی که نتایجش پیش‌ساخته است؛ خودِ وجودِ چنین آموزشی، اعترافی به پوچیِ مشروعیتِ ادعاشده بود. - پوششِ بحران‌ها — از زلزله بم تا سفرهای خامنه‌ای — ثبتِ ژست‌های نمایشی و فاصله‌گیریِ حکمرانی از مردم را به نمایش گذاشت. صحنه‌ها نشان دادند که اولویت دستگاه، مرمت تصویرِ قدرت است نه نجات جان و کرامتِ مردم. پوریا با همان ابزار و مکانیزم‌های پروپاگاندا، تصویری ساخت که نظام از بیانش وحشت دارد — نه به‌خاطرِ تمجید یا دفاع، بلکه چون این تصاویر حقیقتِ زشتِ نظم را بدون مهیا کردنِ پرده‌های فریبنده نشان می‌دهند. او ناخواسته یا آگاهانه، به راویِ سندِ سقوطِ اخلاقی و سیاسیِ یک ساختار تبدیل شد؛ کسی که با هنر و ثبت واقعیت، چهرهٔ منحوسِ نظام را برای تماشاگرانش عریان کرد.
Facebook

مقالات مرتبطبیش از نویسنده